Μια ηλιόλουστη ανοιξιάτικη μέρα μπήκα στο ιερό των κινούμενων εικόνων και η κάμερα με ταξίδεψε στα άγρια, εξωτικά μέρη της Σκωτίας.
Πέταξα πάνω από τα βουνά της, περπάτησα μέσα στα δάση, σεργιάνισα σε μια πόλη της, διέσχισα με μια γρήγορη μηχανή τα τοπία της, μπήκα μέσα στα στενά των οικισμών, άνοιξα τις πόρτες των γραφικών σπιτιών, χάζεψα την τρικυμισμένη της θάλασσα, ένιωσα τη βροχή και την υγρασία να τρυπάει το κορμί μου, οσμίστηκα το βρεγμένο χώμα, ατένισα τις πυκνές κιτρινισμένες φυλλωσιές των δένδρων και, τέλος, εκτινάχθηκα μέσα στον γκρίζο ουρανό της, σαν ένα πετούμενο αφήνοντας πίσω μου αποκαΐδια και στάλες να πέφτουν ακατάπαυστα..
Θα έλεγα ότι έγινα ένα με τη Σκάρλετ Γιόχανσον που υποδύεται το κεντρικό πρόσωπο της ταινίας «Κάτω Από Το Δέρμα», η παρουσία της σχεδόν μονοπωλεί την οθόνη, η κάμερα ακολουθώντας το κάθε της βήμα.
Ο θεατής ταυτίζεται με το άλιεν που υποδύεται, βλέπει μέσα από το βλέμμα της και νιώθει ότι μπαίνει στη θέση της.
Κάτι που γίνεται πολύ έντονα αισθητό ιδιαίτερα στην πόλη, όταν η κάμερα συλλαμβάνει στιγμές της καθημερινότητας μέσα στο δρόμο, παρατάσσοντας πλάνα αδιάφορα προς την εξυπηρέτηση μιας πλοκής και δίνοντάς μας την εντύπωση ότι, ως ξένοι, έχουμε βγει περίπατο και παρατηρούμε την κίνηση, τους ανθρώπους.
Το σινέ-μάτι (Μανιφέστο του Dziga Vertov) δείχνει να έχει εμπνεύσει σε κάποια σημεία το Τζόναθαν Γκλέιζερ, ο οποίος χρησιμοποιεί την οπτική γωνία των ίδιων του των μέσων κινηματογράφησης (εξωτερική, παρατηρητική και ξένη) για να μας κάνει να κοιτάξουμε τον κόσμο μέσα από το βλέμμα ενός ξένου (άλιεν) σε αυτόν.
Τέτοιες και άλλες εντυπώσεις αφήνει η κινηματογραφική προσαρμογή του ομώνυμου μυθιστορήματος του Μάικλ Φέιμπερ «Κάτω Από Το Δέρμα».
Η επιστημονική φαντασία –που είναι και του συρμού- χρησιμοποιείται μόνο ως πρόσχημα για να πλεχθεί μια ιστορία αινιγματική γύρω από την επιθυμία και τη μοναξιά.
Ένας εξωγήινος «ενδύεται» με το παρουσιαστικό μιας γοητευτικής γυναίκας με σεξαπίλ και αρχίζει τις βόλτες στη Σκωτία, προκειμένου να θηρεύσει διάφορα ανθρώπινα θύματα, πολύτιμη λεία για έναν άλλο (άλιεν) κόσμο.
Οι διάλογοι είναι λιγοστοί ενώ δίνεται όλο το βάρος στις εκφράσεις του προσώπου και στην αλληλεπίδραση με τους άλλους. Χαρακτηριστικό είναι ότι τα υποψήφια θύματα δεν είναι ηθοποιοί αλλά κοινοί περαστικοί και κινηματογραφούνται με μια κρυμμένη κάμερα.
Σε άλλα σημεία, το φιλμ επιδεικνύει μια αφαιρετική αισθητική με το φως να παίρνει τη μορφή ποικίλων γεωμετρικών σχημάτων ή το μαύρο να μεταμορφώνεται σε άμορφους σκοτεινούς βάλτους, όπου βυθίζονται τα θύματα, παραπέμποντας σε ένα σινεμά expérimental.
Η μουσική της Mica Levi με τους διαπεραστικούς ήχους οξύνει την ψυχεδελική αίσθηση του βαμπιρικού σύμπαντος του Γκλέιζερ.
Η Σκάρλετ Γιόχανσον, με την ιδιαίτερη ομορφιά (δεν είναι τυχαίο ότι πέρυσι έλαβε τη διάκριση της ομορφότερης γυναίκας του κόσμου από το περιοδικό Esquire) και την κόμμωση α λα Μαρία Σνάιντερ στο «Επάγγελμα Ρεπόρτερ», ερμηνεύει πειστικότατα έναν πρωτότυπο χαρακτήρα. Μια ιδιαίτερη ταινία που θα τη σύστηνα ανεπιφύλακτα.
Σκηνοθεσία: Τζόναθαν Γκλέιζερ Παίζουν: Σκάρλετ Γιόχανσον, Πολ Μπράνιγκαν, Αντόνια Κάμπελ Χιούζ. Εταιρία διανομής: Odeon.
ΔΗΜΗΤΡΑ ΓΙΑΝΝΑΚΟΥ