Κριτική: Παρασκευή Γιουβανάκη, Βαθμολογία 3/5
Μετά τον οσκαρικό «Οδηγό Αισιοδοξίας» και τον βραβευμένο με 3 Χρυσές Σφαίρες «Οδηγό Διαπλοκής», το πλέον συνεργατικό δίδυμο σκηνοθέτη-ηθοποιού, David O. Russell-Jennifer Lawrence, επιστρέφει πιστό στο ετήσιο ραντεβού του, με το"Joy", με ταπεινό σκοπό να αποδείξει για ακόμη μια φορά πως η νεαρή Lawrence, είναι όλα τα (υποκριτικά) λεφτά!
Εμπνευσμένο από την ζωή και την ραγδαία εξέλιξη της εφευρέτη και επιχειρηματία, Τζόι Μαγκάνο, το «Joy» ακολουθεί την εκκεντρική πορεία μιας σκληρά εργαζόμενης αλλά μισο-διαλυμένης οικογένειας και του νεαρού κοριτσιού που με το σπαθί της γίνεται τελικά η λαμπερή ηγέτης τους. Με δίψα για δημιουργία αλλά και την πίεση να φροντίσει τους γύρω της, η Τζόι βιώνει την προδοσία, τη δολιότητα, την απώλεια της αθωότητας και τα τραύματα που αφήνει πίσω η αγάπη, ενώ βρίσκει την δύναμη και την πίστη στον εαυτό της για να ακολουθήσει τα καταπιεσμένα όνειρά της. Το αποτέλεσμα είναι μια συναισθηματική, βαθιά ανθρώπινη κωμωδία για την ζωή μιας γυναίκας που αντιμετωπίζει τον αμείλικτο κόσμο του εμπορίου, το χάος της οικογένειας και τα μυστήρια της δημιουργίας, βρίσκοντας στην πορεία μια ανεξάντλητη πηγή χαράς.
Δίχως υπερβολές, όλη η ταινία είναι η ηθοποιός που κλήθηκε να υποδυθεί τον κεντρικό χαρακτήρα, την Joy. Kαι αυτή είναι η Jennifer Lawrence, η οποία στηρίζει γερά στις υποκριτικές της πλάτες έναν αρκετά απαιτητικό ρόλο ο οποίος εκτός των άλλων, φθάνει να έχει τα διπλάσια χρόνια της! Η ηθοποιός δείχνει να σέβεται και να αγαπά την ηρωίδα της και με όπλο το τελείως ώριμο σκεπτικό της μπαίνει για τα καλά στη ζωή της Joy και στην προβληματική οικογένεια που την ακολουθεί.
"Είναι κάτι που έχω ξαναδεί" ενδέχεται να σκεφτεί κάποιος ή κάποια θεατής. Και ναι, ούτε καν η ίδια η ταινία δεν προσπαθεί να πρωτοτυπήσει. Αυτό που σε μαγνητίζει και σε μαγεύει όμως στην περίπτωση του "Joy" είναι η αστείρευτη αισιοδοξία και ελπίδα που μεγαλώνουν σιγά σιγά μετά το τέλος της κάθε σκηνής, παρά τα αμέτρητα εμπόδια που (φυσικά) συναντάει η πρωταγωνίστρια-Joy. Παράλληλα, είναι αναγκαίο να προστεθεί και η αληθοφάνεια που συνοδεύει την ακολουθία των γεγονότων καθώς το σενάριο πατάει γερά στην πραγματική έννοια της επιτυχίας:
Για να αγγίξεις την απόλυτη επιτυχία πρέπει να σου βγει η πίστη. Και πόσο μάλλον όταν ανήκεις στο γυναικείο φύλο.
Παρασκευή Γιουβανάκη
http://film-c.blogspot.gr/
Kριτική: Μαίρη Πουτιού, Movie Heat
Η Jennifer Lawrence ταράζει για δεύτερη φορά τις κινηματογραφικές οθόνες μέσα σε λίγους μήνες, αρχικά με την ταινία “The Hunger Games: Mockingjay – Part 2” και τώρα με την νέα δημιουργία του David O. Russell, “Joy”.
Η υπόθεση της ταινίας είναι η εξής: “Η ιστορία της Joy Mangano (Jennifer Lawrence), μιας απλής νοικοκυράς που στη δεκαετία του ’90 δημιούργησε έναν επιχειρηματικό κολοσσό, ξεκινώντας από την ιδέα της «Μαγικής Σφουγγαρίστρας» (“Miracle Mop”).”
Η ταινία διεκδικεί ήδη 2 χρυσές σφαίρες, μία στην κατηγορία Καλύτερης Ταινίας – Κωμωδία/Musical και άλλη μία στην κατηγορία A’ Γυναικείου Ρόλου. Αυτό φυσικά δεν κάνει ιδιαίτερη εντύπωση, αν κάποιος σκεφτεί οτι ο David O. Russell κάθε χρόνο βρίσκει τρόπο να σκαρφαλώσει ψηλά σε σημαντικές κινηματογραφικές αναμετρήσεις, όπως έκανε το 2012 με το “Silver Linings Playbook” αλλά και το 2013 με το “American Hustle”, με την πρώτη ταινία μάλιστα να δίνει και το Oscar A’ Γυναικείου Ρόλου στην Jennifer Lawrence. Κατά τ’ άλλα, οι ταινίες του δεν είχαν κορυφαία είσπρακτική επιτυχία, ούτε κατάφεραν να στιγματίσουν τις κινηματογραφικές αυτές αναμετρήσεις. Πρόκειται λοιπόν για έναν υπερεκτιμημένο δημιουργό, ή μήπως οι ταινίες του Russell έχουν πράγματι κάτι το αξιοσημείωτο?
Τo “Joy” διηγείται μια ιστορία που φιλοδοξεί να δώσει μια γεύση από τον κόσμο του marketing και της βιομηχανίας, ωστόσο δε βουτάει βαθιά στο θέμα, ούτε μας εισάγει ξεκάθαρα στις καλές και τις κακές πλευρές της. Λίγο πολύ η ταινία το κάνει αυτό με όλα τα στοιχεία της, από τους χαρακτήρες που μας φαίνονται λίγο απρόσιτοι και ημιτελείς, μέχρι και την ουσία του κεντρικού θέματος. Για τι προσπαθεί να μιλήσει αυτό το φιλμ, για τους αγώνες μιας γυναικείας φιγούρας να γίνει το κεφάλι μιας επιχείρησης, για την σκοτεινή πλευρά του κόσμου στον οποίο περιπλέκεται ή μήπως για τις συνέπειες μιας διαταραγμένης παιδικής ηλικίας στην επαγγελματική πορεία του ανθρώπου? Η προσωπική μου γνώμη είναι πως κάνει ένα μεγάλο σχόλιο για την ιδέα του “American Dream” (σας θυμίζει κάτι? Α, ναι, το “American Hustle”) σε όλο της το φάσμα, ξεκινώντας από το τι χρειάζεται ένα νοικοκυριό, μέχρι και το που μπορεί να φτάσει κάποιος για να το εκπληρώσει.
H Jennifer Lawrence δίνει τον καλύτερό της εαυτό, αποδεικνύοντας πως έχει καταφέρει να ξεφύγει από την ταμπέλα της Katniss Everdeen και χτίζει μια εξαιρετικά ανοδική πορεία. Μοναδική χροιά στην ταινία δίνει και ο Robert De Niro και η εξαιρετική Diane Ladd. Οι Bradley Cooper και Édgar Ramírez βρίσκονται εκεί αποκλειστικά για να προσθέτουν δευτερόλεπτα στην ταινία αλλά και για να μη χαλάσει το κλασικό κινηματογραφικό δίδυμο Cooper – Lawrence (κάτι σαν το Βουγιουκλάκη – Παπαμιχαήλ σε χολιγουντιανά δεδομένα). Είναι ξεκάθαρο πως η ταινία δημιουργεί μια αμηχανία στο πού πρέπει να επικεντρωθεί και πού όχι, δίνοντας μπερδεμένα μηνύματα και δημιουργώντας πολλές απορίες. Δυστυχώς η Jennifer Lawrence δε μπορεί να κρατήσει στις πλάτες της όλο το βάρος της ταινίας.
Ό,τι κι αν ειπωθεί, ωστόσο, βλέποντας την ταινία ένιωσα μια μικρή αγωνία, κάρφωσα το βλέμμα στην οθόνη και δεν το απομάκρυνα μέχρι να πέσουν οι τίτλοι τέλους… Όσες τεχνικές τρύπες και αν έχει ένα φιλμ, ίσως τελικά αυτό που μετράει είναι η γεύση που αφήνει. Kαι το “Joy” σίγουρα αφήνει μια γεύση… ευτυχίας!
ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ: 3/5
Για το Movie Heat,
Μαίρη Πουτιού
http://www.thessalonikiartsandculture.gr/