Σκηνοθεσία/ Σενάριο: Στράτος ΤζίτζηςΠρωταγωνιστούν: Γιώργος Χρανιώτης, Βασιλική Τρουφάκου, Γωγώ Μπρέμπου, Νίκος Γεωργάκης
Κριτική: Γιάννης Καντέα-Παπαδόπουλος, Βαθμολογία 2/5
Η νέα ταινία (μετά από έξι χρόνια) του Στράτου Τζίτζη αφορμάται από ένα κυρίαρχο πρόβλημα: πώς θα ταφεί ένας νεκρός που βρίσκεται στο σπίτι. Αυτόματα δημιουργείται η συνθήκη μέσω της οποίας θα κινηθεί η αφήγηση, περιορίζοντας τη δράση στο εσωτερικό των δωματίων που περικλείουν το πτώμα. Πρόκειται για μια σκηνοθετική πρόκληση όσο και σεναριακή, η οποία «επιβαρύνεται» από το γεγονός πως αποτελεί μεταφορά του ομώνυμου θεατρικού του έργου, που παρουσιάστηκε για πρώτη φορά πριν από δύο χρόνια.
Αναπόφευκτα η πλοκή βασίζεται σχεδόν απόλυτα στους διαλόγους, οι οποίοι όμως είναι εξαιρετικά δομημένοι και διατηρούν το ρυθμό με τέτοιο τρόπο που η δράση προκύπτει αυτόματα, χωρίς κάποια επιπλέον -και αχρείαστη- ώθηση. Υπάρχει μια υπόγεια αλληλουχία που προοδευτικά παράγει τις στοχεύμενες εξάρσεις, ακολουθούμενες από εξίσου συνειδητά τοποθετημένα διαλείμματα, στηριγμένα συνολικά στην κινησιολογία της κάμερας, που δεν απομακρύνεται στιγμή από τους ήρωες.
Εκείνοι, αποτελούν θεωρητικά μια αντανάκλαση της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας. Όμως δεν αποφεύγεται μια ανακύκλωση στερεοτυπικών κλισέ, που εν τέλει είναι αυτή που αποδυναμώνει την ταινία. Η «εκρηκτική» παρουσία συγκρούσεων σε διαδήλωση που περιτριγυρίζει το σπίτι στο οποίο βρίσκονται, δεν είναι στην ουσία ποτέ απειλητική ή επικίνδυνη ή χρήσιμη. Από αυτήν θα διαφύγει ένας από τους ήρωες, κατ’ επίφαση πολιτικοποιημένος και συγκεκριμένα αναρχικός, ο οποίος μηδαμινή σχέση έχει με την ιδεολογία αυτή, κάτι που αποδεικνύεται από την επιχειρηματολογία του και τη σεξιστική συμπεριφορά που αναδεικνύει εις βάρος μιας από τις γυναίκες της ιστορίας. Με τη σειρά της, εκείνη ενσαρκώνει το στερεότυπο της αλλοδαπής που είναι πηγή πόθου των αντρών, στο οποίο βεβαίως θα συναινέσει χωρίς κανένα ηθικό φραγμό.
Ως «λύση» της ιστορίας, έρχεται από το πουθενά ο φασίστας γιός της μιας ηρωίδας για να δώσει ένα πρόχειρο τέλος, αλλάζοντας πλήρως το βάρος της ταινίας. Ο επίλογος του φιλμ δυστυχώς δεν αντιστοιχεί στα υπόλοιπα μέρη του, που αν μη τι άλλο στέκονταν αξιοπρεπώς και η ροή ήταν δεδομένη.
Γιάννης Καντέα-Παπαδόπουλος
http://reel.gr/
http://www.thessalonikiartsandculture.gr/