Secret in Their Eyes – Το Μυστικό στα Μάτια τους
Είδος: Δράμα
Παραγωγής: 2015
Διάρκεια: 111
Χώρα: ΗΠΑ
Σκηνοθεσία: Billy Ray
Σενάριο: Billy Ray, Eduardo Sacheri
Ηθοποιοί: Chiwetel Ejiofor, Dean Norris, Julia Roberts, Lyndon Smith, Michael Kelly, Nicole Kidman, Zoe Graham
Πρεμιέρα: 14-1-2016
Είναι γνωστό πως η πλειοψηφία του Αμερικάνικου κοινού, βρίσκει ιδιαίτερα κουραστικούς τους υπότιτλους. Αυτή η νωθρότητα είναι η αιτία που το Hollywood σπεύδει να αναδημιουργήσει, με όσο το δυνατόν ταχύτερα αντανακλαστικά, στην αγγλική, ξενόγλωσσα αριστουργήματα που αφήνουν το στίγμα τους στο σύγχρονο κινηματογράφο . Έτσι εξηγείται γιατί το κορεάτικο “Oldboy” μεταφέρθηκε ξανά στην οθόνη πριν καν εκπνεύσει δεκαετία από το πρωτότυπο του, γιατί είχαμε remake –αστραπή του σουηδικού “Let the right one in” μέσα σε δυο χρόνια, και γιατί σήμερα, μια πενταετία αφού κέρδισε το όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας, ξαναβλέπουμε το Αργεντίνικο «Το Μυστικό στα Μάτια τους» με χολιγουντιανό cast.
Δυστυχώς, βέβαια, σ’όλες τις προαναφερθείσες περιπτώσεις, το μόνο που προσφέρουν οι μεταγενέστερες παραγωγές είναι μια χλιαρή αγγλόφωνη επανάληψη, που στερείται ύφους κι έντασης. Αυτό μοιάζει δώρο – άδωρο για τους αμερικάνους σινεφίλ, πόσο μάλλον για μας που τ’αγγλικά δεν είναι καν μητρική μας. Το σημερινό «Μυστικό στα μάτια τους» εν προκειμένω, φαίνεται τόσο ξεθυμασμένο σε σχέση με το πρωτότυπο του, που πιο εύκολα μπορεί να συγκριθεί με δίωρο επεισόδιο του CSI .
Αξιοπρεπές μεν , άνευρο και τηλεοπτικής αισθητικής δε το remake του Billy Ray επεξηγεί περισσότερα από όσα χρειάζονται. Κι έτσι ενώ η αφήγηση περιπλέκεται, η πολυπλοκότητα των χαρακτήρων και των συναισθημάτων μοιάζει να ισοπεδώνεται. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με το φινάλε που ενώ τυπικά προσφέρει μια κάποιου είδους κάθαρση στα παθήματα των ηρώων, δεν καταφέρνει ούτε να μας εκπλήξει ούτε να μας συγκινήσει. Το όλο αποτέλεσμα αν και παραμένει δραματουργικά στρωτό, δεν απογειώνεται πουθενά σκηνοθετικά, αφήνοντας την αίσθηση της χαμένης ευκαιρίας.
Όσο για τη συνάντηση της Julia Roberts με την Nicole Kidman, ενώ περιμέναμε πως θα εξελιχθεί σε ένα ενδιαφέρον ερμηνευτικό brad e fair, δυστυχώς το σενάριο δεν προσφέρει μια τέτοια δυνατότητα. H Roberts από τη μία απεκδύεται πλήρως την εικόνα της ντίβας, χάριν του αβανταδόρικου ρόλου της, η Kidman από την άλλη αναγκάζεται να τη διατηρήσει, αφού ο δικός της χαρακτήρας, δεν επιτρέπει ένα αντίστοιχο τσαλάκωμα. Κι έτσι ενώ η πρώτη κερδίζει χαλαρά τις εντυπώσεις, η δεύτερη περιορίζεται σε μια διακοσμητική συμμετοχή, που δεν νιώθεις ποτέ να γίνεται οργανικό κομμάτι της πλοκής.
Γιώργος Καστέλλης
Ένα μυθιστόρημα και δύο σκηνοθετικές απόπειρες προσαρμογής του στον κινηματογράφο. Έξι χρόνια μετά το βραβευμένο με Oscar Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας για το 2009, “El secreto de sus ” του Juan Jose Campanella από την Αργεντινή, παρακολουθήσαμε την αμερικάνικη εκδοχή του βιβλίου του Eduardo Sacheri υπό την σκηνοθεσία του Billy Ray. Το remake του “The Secret in Their Eyes” αποτελεί ένα καλοστημένο ψυχολογικό, αστυνομικό θρίλερ που ξεκινά με το βιασμό και την δολοφονία της κόρης της αστυνόμου Jess (Julia Roberts) και οργανώνεται γύρω από την εμμονή του συναδέλφου και φίλου της τελευταίας Ray (Chiwetel Ejiofor) να εξιχνιάσει το έγκλημα ενώ παράλληλα έρχεται αντιμέτωπος με τον καταδικασμένο έρωτα του για την δικαστικό, ανώτερή του Claire (Nicole Kidman).
Η πλοκή ζουμάρει στην ιδιαίτερη δυναμική των ανθρώπινων παθών να χειραγωγούν το άτομο ριζώνοντας στο κέντρο του εαυτού και εν τέλει δημιουργώντας μια καινούργια συνειδητότητα, άτρωτη από ηθικούς φραγμούς και πάσης φύσεως νομοτέλιες. Οι δύο ταινίες δεν παρουσιάζουν σημαντικές σεναριακές αποκλίσεις πέραν του οτι στην αμερικάνικη εκδοχή το πρωταγωνιστικό τρίο αποτελείται από έναν άνδρα και δύο γυναίκες ενώ στην αργεντίνικη η αναλογία ήταν ακριβώς αντίθετη. Σε γενικές γραμμές πάντως η ταινία του Campanella κερδίζει στα σημεία το remake της εφόσον είναι αισθητά πιο ατμοσφαιρική, με πιο εσωτερικούς και πολύπλοκους χαρακτήρες ενώ οι χολιγουντιανοί πρωταγωνιστές της αμερικανικής έκδοσης αν και δημιουργούν στέρεους, καλοδομημένους και συνεκτικούς ρόλους δεν ξεφεύγουν από την πεπατημένη ερμηνεία κάνοντας την υπέρβαση, με τον εξαιρετικό Ricardo Darin να υπερτερεί εκφραστικά ξεκάθαρα στον ρόλο του αστυνομικού έναντι της ομολογουμένως αξιόλογης ερμηνείας του Chiwetel Ejiofor. Η σκηνοθεσία του Billy Ray δομείται μέσω αλλεπάλληλων αναδρομών (flashback) ανάμεσα στο σήμερα και την εποχή της δολοφονίας της κοπέλας, 13 χρόνια πριν, αντιπαραβάλλοντας την εξέλιξη των επίμονων ερευνών του Ray, κάτω από αντίξοες συνθήκες, με μοναδικό στόχο την ανεύρεση και παραδειγματική τιμωρία του ενόχου καταλήγοντας μέσα από όλα αυτά στην τελική κορύφωση. Το φινάλε είναι αυτό που κρύβει την ολική ανατροπή της πλοκής αποδίδοντας μια αρκετά αμφιλεγόμενη δικαίωση για τον θάνατο της κοπέλας τόσο στους θεατές όσο και στα εμπλεκόμενα πρόσωπα, στα πρότυπα του μωσαϊκού νόμου, αναγορεύοντας τον Ray σε καταλυτικό παράγοντα της δράσης, στον λυτρωτή, στον δράστη, τον ρόλο του οποίου εξ αρχής διεκδικούσε.
Η επανέκδοση του ισχυρού μεν σεναρίου του Sacheri ανέκοψε εξ ορισμού μεγάλο κομμάτι αιφνιδιασμού και αγωνίας από την ταινία του Billy Ray, κενό δυσαναπλήρωτο από τις μέτριες ερμηνείες, καθιστώντας την μια αξιόλογη και γοητευτική προσπάθεια που ομολογουμένως όμως στερείται των Οσκαρικών προδιαγραφών της αντίστοιχης αργεντίνικης εκδοχής της.
Μελίνα Αρβανίτη Πολλάτου
http://cinefreaks.gr/