The Hateful Eight/ Οι Μισητοί Οκτώ
Είδος: Περιπέτεια
Παραγωγής: 2016
Χώρα: ΗΠΑ
Σκηνοθεσία: Quentin Tarantino
Ηθοποιοί: Channing Tatum, Kurt Russell, Quentin Tarantino, Samuel L. Jackson
Πρεμιέρα: 7-1-2016
Στην όγδοη ταινία του (αν δεν μετρήσεις το αδίκως αποκηρυγμένο “Death Proof”), ο Ταραντίνο μας χαρίζει οκτώ αξιομίσητους χαρακτήρες όπως ακριβώς υπόσχεται κι ο τίτλος. Τυχαίο; Δεν νομίζω, αφού ο ιδιοφυής δημιουργός μοιάζει να μην αφήνει τίποτα στην τύχη σ’αυτό το αριστοτεχνικά σκηνοθετημένο γουέστερν «δωματίου»
Τοποθετημένο μερικά χρόνια μετά τον αμερικάνικο εμφύλιο το “The Hatefull Eight”, εξιστορεί την επεισοδιακή συνάντηση οκτώ αγνώστων στην άγρια δύση, όπου ο καλύτερος από αυτούς είναι εμπρηστής, δολοφόνος, βιαστής κι εγκληματίας πολέμου μαζί. Ανάμεσα τους και μια περιβόητη συμμορίτισσα, που μόλις έχει συλληφθεί από έναν εξαιρετικά οξύθυμο και βίαιο κυνηγό επικηρυγμένων, ο οποίος σκοπεύει να την μεταφέρει στην πλησιέστερη πόλη για να δικαστεί και να εκτελεστεί. Μια χιονοθύελλα τους αναγκάζει να περάσουν την νύχτα τους με άλλους έξι περιπλανώμενους, σε ένα πανδοχείο στη μέση του πουθενά. Καθώς όμως κυλάει η βραδιά, τα αίματα θα ανάψουν και θα αποδειχθεί πως η παρουσία όλων αυτών εκεί, δεν είναι διόλου συμπτωματική.
Με εμφανείς τις επιρροές του από το “The Thing” του Carpenter, ο Ταραντίνο στήνει ένα βραδυφλεγές θρίλερ, που μέχρι το φινάλε του, όπως άλλωστε αναμένεται, θα εκτροχιαστεί σ’ ένα διασκεδαστικό gore fest, από αυτά που μας έχει συνηθίσει ο δημιουργός . Το “The Hateful Eight” όμως δεν είναι μόνο μια ακόμα αφορμή για τον σκηνοθέτη, να επιδείξει την κινηματογραφική του ευρυμάθεια με απανωτές αναφορές σε λησμονημένους σταθμούς του είδους, ούτε απλά το πεδίο για να επιδοθεί στις αγαπημένες του καφρίλες. Όχι πως λείπουν κι αυτά βέβαια. Ίσα ίσα είναι πάντα παρόντα σε γενναίες δόσεις.
Αυτή τη φορά όμως στη βάση όλων υπάρχει κι ένα υπόγειο, δηκτικό commentary, που με έναυσμα την μετεμφυλιακή Αμερική, καταδεικνύει την διαχρονική πληγή του ρατσισμού που εξακολουθεί να ταλανίζει την αμερικάνικη ιστορία μέχρι σήμερα. Τι κι αν οι ήρωες του φοράνε ρούχα εποχής, το αφήγημα του μοιάζει να συνομιλεί άμεσα με το παρόν κι η ανθρωπότητα να μην έχει βρει ακόμα τα κεφάλαια για να καλύψει την ηθική της χρεωκοπία, αυτά τα 150 χρόνια και βάλε που την χωρίζουν από την εποχή της δουλείας. Με μια απόλυτα μηδενιστική διάθεση ο Ταραντίνο, φωτίζει ακριβώς αυτή την αλήθεια για την ανθρώπινη φύση, που όσο κι αν δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε το μίσος αποτελεί μια από ισχυρότερες κινητήριες δυνάμεις της.
Κι αν ένα τέτοιο πεσιμιστικό περιεχόμενο είναι δυνατόν να διχάσει, τουλάχιστον κανείς δεν θ’ αμφισβητήσει την σκηνοθετική δεινότητα του δημιουργού, που εδώ δίνει το πιο ώριμο ίσως δείγμα δουλειάς του. Παρόλο που περιορίζει τη δράση σε μια μικρή σάλα, για περισσότερο από 150 λεπτά, καταφέρνει να διατηρεί το σασπένς αμείωτο και την ατμόσφαιρα διαρκώς απειλητική. Κι ενώ αυτήν την φορά ποντάρει κυρίως στους εσωτερικούς ρυθμούς και την καθαρότητα της θεατρικής φόρμας , δεν γίνεται ούτε μια στιγμή αντικινηματογραφικός, εφόσον η χρήση της κάμερας, αν και σαφώς πιο διακριτική, παραμένει πάντα μελετημένη. Το ίδιο εντυπωσιακές είναι και οι ερμηνείες των ηθοποιών του, που ενώ φλερτάρουν έντονα με την καρικατούρα και το γκροτέσκο, τελικά αποδίδουν τρισδιάστατους κι απολαυστικούς χαρακτήρες.
Αναμφίβολα μια από τις καλύτερες ταινίες της νέας χρονιάς το “The Hateful Eight” θα κατορθώσει να αφήσει το στίγμα του στο είδος, και να παραμείνει η πιο επική προσθήκη στην φιλμογραφία του Ταραντίνο. Μην σας τρομάξει η εξωφρενικά μεγάλη διάρκεια του, (που είναι αλήθεια, θα μπορούσε να περιοριστεί τουλάχιστον κατά είκοσι λεπτά χωρίς να προκύψουν αφηγηματικά χάσματα), αφού είναι γνωστό πως τα έργα του δημιουργού εξακολουθούν να παραμένουν διασκεδαστικά ακόμα κι όταν πλατειάζουν. Μερικές φορές μάλιστα, ειδικά επειδή πλατειάζουν.
http://cinefreaks.gr/