L’Hermine (Το μυστικό του δικαστή)
Είδος: Δράμα Παραγωγής: 2015 Διάρκεια: 98 Χώρα: Γαλλία Σκηνοθεσία: Christian Vincent Σενάριο: Christian Vincent Ηθοποιοί: Fabrice Luchini, Sidse Babett Knudsen Πρεμιέρα: 10-3-2016
Δεν χρειάζεται κανείς να είναι ιδιαίτερα θρήσκος ή μυστικιστής για να πιστεύει ότι κάποιες φορές θαύματα συμβαίνουν. Στην ζωή αλλά και στην τέχνη. Ο Γάλλος σκηνοθέτης Christian Vincent στην ταινία L’Hermine (που θα πει νυφίτσα) μας παρουσιάζει ένα καλό παράδειγμα τέχνης-θαύματος.
Η ταινία ξεκινά με έναν χαρακτήρα (Fabrice Luchini) που διαπιστώνει ότι έχει γρύπη. Όταν εκείνος θα φάει ένα μήλο θα διαπιστώσει ότι είναι χαλασμένο, θα πετάξει όμως το μικρό σκουλήκι που θα βρει μέσα και θα συνεχίσει να το τρώει. Αργότερα όταν θα φτάσει στην δουλειά του, ακούει κάποιους στο μπάνιο να τον σχολιάζουν. Τέλος μαθαίνουμε ότι ο άντρας είναι δικαστής και θα βρίσκεται σε μία δίκη όπου ένας άντρας κατηγορείται για την δολοφονία της μικρής κόρης του. Φυσικά μετά από περίπου 15 λεπτά από ασήμαντα γεγονότα, ο θεατής νομίζει ότι η ταινία θα επικεντρωθεί στην δολοφονία, όμως μερικά λεπτά μετά η εικόνα αλλάζει και πλέον παρακολουθούμε τους ενόρκους να πηγαίνουν για μεσημεριανό. Και κάπως έτσι η ιστορία συνεχίζεται με την κάμερα να επικεντρώνεται σε φαινομενικά ανούσιες λεπτομέρειες όπως το σκουλήκι στο μήλο, τελικά όμως επανερχόμαστε στην υπόθεση του δικαστηρίου. Η ταινία αντιμετωπίζει όλα αυτά τα “θέματα” με την ίδια προσοχή ή μάλλον καλύτερα αδιαφορία, με ελάχιστα πράγματα στην ταινία να αποκτούν σημασία και βάρος, σε σχέση με τα υπόλοιπα.
To θαύμα για το οποίο μιλήσαμε είναι ακριβώς εκεί: πως ο σκηνοθέτης καταφέρνει να παρακολουθήσουμε την ταινία του δίνοντας την ίδια προσοχή σε οτιδήποτε εκείνος αποφασίζει να μας δείξει. Μάλιστα καταφέρνει να μας υπνωτίσει από την αρχή, καθώς συνεχώς ακολουθούμε αυτά που μας δείχνει, και ακόμη και τα βαρετά σημεία της ζωής, δείχνουν να έχουν ένα κινηματογραφικό ενδιαφέρον στην ταινία. Ο Vincent το πετυχαίνει αυτό με τέτοιο ταλέντο που στο τέλος ο θεατής μοιάζει να νοιάζεται περισσότερο για τα μικρά πράγματα, απ’ ότι για τα σοβαρά. Το ερώτημα είναι πως το καταφέρνει αυτό ο σκηνοθέτης;
Και πράγματι είναι ακατανόητο, καθώς δεν υπάρχει κάτι το τρομερά ξεχωριστό στο στυλ του Vincent, με την ταινία να μην είναι ιδιαίτερα αισθητικά όμορφη ή εκφραστική. Είναι ένα υπέροχο τίποτα, που ασχολείται με ασήμαντα θέματα, που όμως ο θεατής θα παρακολουθήσει με ευχαρίστηση. Κάπως έτσι πηγαίνουμε στο τέλος της ταινίας αισθανόμενοι ότι θα μπορούσε να διαρκέσει κι άλλο, με το ενδιαφέρον μας να παραμένει το ίδιο. Αν αυτό δεν είναι θαύμα, τότε δεν ξέρω τι είναι.
http://cinefreaks.gr/
|