café-bar

Επιστροφή
 
+ + -
ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ SKG
Πέμπτη 6 Απριλίου 2017

 

 

 

Η Εφημερίδα SKG μπορεί –κατά την ταπεινή μου γνώμη- να λάβει τον τίτλο του απόλυτου φοιτητικού στεκιού της Θεσσαλονίκης. Δεν υπάρχει από τον αιώνα τον άπαντα όπως άλλα αγαπημένα καφέ (βλέπε Αστόρια), όμως όποιος κι αν είσαι, όσο περίεργος και καχύποπτος κι αν είσαι με τα ΜΜΚ (Μέσα Μαζικής Καφεπώλησης) έχεις σίγουρα πιει καφέ στην Εφημερίδα. Άνοιξε και –σχετικά- πρόσφατα στην Αθήνα (ως Εφημερίδα ATH) και μου έδωσε έναν πολύ καλό λόγο να πάω στην Αθήνα.

Τι έχει όμως η Εφημερίδα που την κάνει τόσο ιδιαίτερη, τόσο δημοφιλή αλλά ταυτόχρονα της δίνει ένα κατιτίς λίγο πιο “underground” από λοιπά καφέ; Εγώ προσωπικά σιχαίνομαι να πίνω τον καφέ μου σε πάσης φύσεως “φοιτητικά” καφέ, τα οποία έχουν 80 τραπεζοκαθίσματα ίδια και απαράλλαχτα, μουσική που κάνει τα αυτιά σου να αιμορραγούν –ειδικά αν έχεις ξυπνήσει άσχημα το πρωί- και ένα γενικό αίσθημα που σε κάνει να νιώθεις “φοιτητής” με την άσχημη έννοια, αυτή που για κάποιο λόγο υπονοεί πως πρέπει να τα κάνεις όλα με φτηνιάρικο και ετοιματζίδικο τρόπο. Η τιμή δεν παίζει κανέναν ρόλο στον χαρακτηρισμό ενός καφέ ως φτηνιάρικου. Πιστέψτε με, έχω πιεί καφέ σε πάρα πολλά μέρη της Θεσσαλονίκης –δε θα γίνω ερειστικός με το να πω “σε όλα”- και τα περισσότερα μέρη που με εντυπωσίασαν με κάποιο τρόπο δεν είχαν τον καφέ πάνω από 2μιση ευρώ.

Η Εφημερίδα είναι ένα από αυτά. Βρίσκεται στον προσωπικά αγαπημένο μου δρόμο σε όλη τη Θεσσαλονίκη, στη Φιλικής Εταιρίας, κοιτάει στα μάτια τον Λευκό τον Πύργο και μαζεύει κυριολεκτικά όλο το φάσμα των φοιτητών. Έχω δει και πολύ μεγαλύτερους ανθρώπους στην Εφημερίδα οι οποίοι λογικά είχαν έρθει μόνο για το τσεκ ιν. Εκτός από καφέ, σερβίρει πάσης φύσεως αλκοόλ και έχει και κουζίνα. Δεν εννοώ πως έχει μέρος που πλένουν τα πιάτα, όχι. Εννοώ πως σερβίρουν φαγητό. Έχει και μέρος που πλένουν τα πιάτα προφανώς, αλλά μπορεί να είναι μόνο νιπτήρας.

Η Εφημερίδα, δεδομένης της τοποθεσίας της, της υπέροχής της διακόσμησης και των ιδιαίτερων μουσικών της επιλογών είναι λογικό να έχει “σουξέ”. Όμως άλλο σουξέ και άλλο αυτό το πράγμα που γίνεται εκεί μέσα. Για να βρεις να κάτσεις Σάββατο μεσημέρι στην Εφημερίδα –ειδικά τους καλοκαιρινούς μήνες- πρέπει να έχεις ισχυρές διασυνδέσεις στην κυβέρνηση. Ακόμη κι έτσι όμως, δεν νομίζω πως θα ενδιαφερθεί κανένας εκεί μέσα για τις διασυνδέσεις σου και θα βρεθείς να πίνεις καφέ πάνω σε ένα κολωνάκι της Φιλικής Εταιρίας –μπορεί και να σου αρέσει. Πού οφείλεται αυτή η μνημειώδης επιτυχία της Εφημερίδας; Εγώ έχω κατασκευάσει κάποια πιθανά σενάρια. Καταρχάς, σίγουρα κάπου μέσα στην Εφημερίδα υπάρχει μέλι. Το πού δεν το ξέρω. Έχω ψάξει ενδελεχώς σε όλα τα προσβάσιμα για το κοινό μέρη όμως δεν το έχω εντοπίσει ακόμη. Φρόντισα μάλιστα να πιάσει μια φίλη μου δουλειά στην Εφημερίδα για να μπορέσει να ψάξει και στους χώρους του προσωπικού και να επιβεβαιώσει τις υποψίες μου.

Δεύτερο πιθανό σενάριο είναι πως ένας από τους ιδιοκτήτες πήγε στρατό με τον Γκαστόνε Γκάντερ, το πιο τυχερό παπί στο Ντισνεϊκό σύμπαν. Είτε αυτό, είτε ο εν λόγω ιδιοκτήτης στάθηκε στον Γκαστόνε όταν ο τελευταίος είχε πρόβλημα με τα ναρκωτικά και επειδή, ως γνωστόν, οι φίλοι στα δύσκολα φαίνονται, ο Γκαστόνε ανταπέδωσε τη χάρη όταν βγήκε από το rehab. Τρίτο εξίσου πιθανό σενάριο τοποθετεί μία φυτεία τετράφυλλων τριφυλλιών κάπου στο εσωτερικό της Εφημερίδας. Η επιτυχία της οφείλεται 100% σε ένα από τα παραπάνω σενάρια.

Το logo της Εφημερίδας απεικονίζει έναν σκύλο να φέρνει την εφημερίδα. Για εμένα, αυτό συμβολίζει τον χαρακτήρα της. Είναι ό,τι πιο “φρέσκο”, ό,τι πιο έκτακτο, σαν το έκτακτο παράρτημα, σαν τα τελευταία νέα της ημέρας. Ο καθρέφτης του μπάνιου της Εφημερίδας είναι ακριβώς αυτό το πράγμα, ένας σκύλος που φέρνει την εφημερίδα. Βέβαια αυτό που με βλέπετε να εκφωνώ με τέτοια ευκολία τώρα, μου πήρε περίπου 2 χρόνια να το καταλάβω και κάθε φορά νόμιζα πως ο διακοσμητής είναι αυτιστικός. Μα για ποιον άλλον λόγο να είναι έτσι αυτός ο ηλίθιος καθρέφτης; Στην πορεία ωστόσο κατάλαβα τι απεικονίζει, ίσως έφταιγε που κάθε φορά που επισκεπτόμουν την τουαλέτα πήγαινα for beer reasons.

Το άλλο εντυπωσιακό στην τουαλέτα είναι πως ο κύριος τρόπος να σκουπίσεις τα χέρια σου –έχει και χαρτί- είναι πετσετάκια. Προφανώς τα πρώτα δύο χρόνια νόμιζα πως είναι διακοσμητικά και τότε δεν είχε χαρτί, έτσι σκούπιζα τα χέρια μου όπου μπορούσα –στον τοίχο, στο παντελόνι μου, στη βεβαίωση σπουδών, στο διαβατήριο. Κάποια μέρα ένας υπάλληλος μου είπε πως μπορώ να χρησιμοποιήσω τα πετσετάκια και δεν χρειάζεται να τινάζω τα χέρια μου όπως τινάζονται τα σκυλιά αφού μπουν στη θάλασσα. Από τότε πάω πολύ συχνότερα στην τουαλέτα της Εφημερίδας, μόνο και μόνο για να σκουπίζω τα χέρια μου σ’ αυτά τα υπέροχα πετσετάκια και μετά να τα πετάω στο τεράστιο καλάθι από κάτω. Λατρεύω επίσης τα καζανάκια τύπου “Νιαγάρα” που έχει η Εφημερίδα στις τουαλέτες της. Μου θυμίζει το σπίτι της γιαγιάς μου αυτός ο εκκωφαντικός ήχος πλημμύρας που ακούς αφού τραβήξεις με μανία την αλυσίδα. Και ναι, ξέρει όλο το οικοδομικό τετράγωνο ότι έχεσες.

“Πόσο βλάκας είσαι βρε αγόρι μου” θα μου πείτε, “που κάθεσαι και περιγράφεις τόση ώρα την τουαλέτα.” Η εμμονή μου με τις τουαλέτες των μαγαζιών δεν είναι τυχαία. Πιστεύω πραγματικά πως μπορείς να καταλάβεις τα πάντα για ένα μαγαζί από την τουαλέτα του. Ένα τόσο σπουδαίο -κατά τα άλλα- μαγαζί δεν πρέπει ποτέ να απογοητεύει στο θέμα της τουαλέτας.

Βγαίνοντας επιτέλους από την τουαλέτα, θα διαπιστώσεις πως στην Εφημερίδα δεν μπορείς να γράψεις στους τοίχους. Κι αυτό όχι επειδή δεν στο επιτρέπει το μαγαζί, κάθε άλλο. Απλώς έχει γράψει ο κάθε καταραμένος πελάτης στον τοίχο, μη αφήνοντας ούτε μισό τετραγωνικό εκατοστό για να σκαλίσεις τα αρχικά σου, βρε αδερφέ. Έτσι είναι η Εφημερίδα. Όταν έχεις προσωπικά μεριμνήσει για τη διακόσμηση ενός μαγαζιού, το πονάς και λίγο παραπάνω, το θεωρείς και δικό σου, μέρος σου, στέκι σου. Όλα αυτά, μαζί με τον σχετικά χαμηλό φωτισμό –ο οποίος γίνεται και “νέον” σε κάποια σημεία- και το φλίπερ στο πίσω μέρος του μαγαζιού –το οποίο λειτουργεί ως τραπέζι και μπορώ περήφανα να πω πως εκεί πάνω έχω φάει ομελέτα- συντελούν στο μαγαζί που ο καθένας θέλει να λέγεται “δικό του” κι ας μην είναι, κι ας μην ήταν ποτέ.

Χαίρομαι πολύ που η Εφημερίδα είναι στην πόλη μου. Έχει χίλια πράγματα που την κάνουν να ξεχωρίζει και το κυριότερο είναι πως δε θα τη βαρεθείς ποτέ, ακόμη κι αν έχεις πάει χίλιες φορές, ακόμη κι αν έχουν πάει όλοι χίλιες φορές και την έχουν χιλιοδιαφημίσει. Quality never goes out of style. Η Εφημερίδα είναι μέρος συνάντησης, μέρος από το οποίο περνάς και δεν υπάρχει περίπτωση να μη δεις γνωστό πρόσωπο.

Κι αν δεν δεις κανέναν φίλο σου, δεν πειράζει, θα δεις τον Λευκό Πύργο να σε κοιτά ασκαρδαμυκτί.

Πηγή: weregoingpro.com

Επιστροφή