|
Το βιβλίο «Μακρινές συναντήσεις», ξεκινά το γοητευτικό ταξίδι με μια κουβεντούλα με έναν ευνούχο «ένα σάρι δίχως γυναίκα», με τη βασίλισσα των ληστών Φουλάν, με την Ινδή συγγραφέα Αρουντάτι Ρόι, με μια Κινέζα ακόλουθο τύπου, με την Μπεναζίρ Μπούτο, με φίλους και πρόσωπα που εναλλάσσονται στον προσωπικό χάρτη των ταξιδιωτικών εντυπώσεων ως ημερολόγιο παρελθόντος χρόνου, στο παρόν. Μια συνάντηση με μια γηραιά κυρία Ουίλσον που επιμένει να ταξιδεύει ακόμη και ως ...ακόλουθος άλλων ταξιδιωτών και κυρίως μια συνάντηση με το διαλεγόμενο πρόσωπο του έρωτα στο φόντο των παλιών ταξιδιών και της ανέμελης ευτυχίας που ραγίζει η ασθένεια. Αυτό το καινούργιο ταξίδι, συναισθηματικά φορτισμένο που παρατηρεί και απευθύνεται ως ενέργεια ίασης, είναι μοναχικό, εξομολογητικό και τραγικά δυνατό και αισιόδοξο.
Η συγγραφέας με μια γραφή κοφτή και γρήγορη, ειρωνική και τρυφερή, έξυπνη και υπαινικτικά πονηρή, ξεδιπλώνει σκέψεις ταξιδιωτικών περιπετειών στη γη της Ανατολής τόσο γοητευτικής και απόμακρης στις διάφορες τελετουργίες, τόσο συναρπαστικά αντιφατικής στο μέτρο σύγκρισης του Δυτικού κόσμου ,ένα αρχέγονο πρότυπο μυθιστορίας, έλξης, απώθησης στο αντεστραμμένο είδωλο του κατακτημένου κόσμου.
Τα στοιχεία της προφορικότητας, η πρωτοπρόσωπη αφήγηση, η αμεσότητα προσέγγισης αλλά και η εμπειρία της τεχνικής στην επίλυση των προβλημάτων, η ιστορία ως φόντο αλλά και η δημοσιογραφική πείρα, δίνουν ένα χαρακτήρα στο κείμενο όχι τόσο καθαρής λογοτεχνίας, με την έννοια της επινόησης, αλλά ταξιδιωτικών εντυπώσεων μιας τολμηρής επικινδυνότητας. Η συγγραφέας αναφέρεται ακόμη στην ταξιδιωτική λογοτεχνική καταγραφή γυναικών του Δυτικού κόσμου, παραθέτοντας σύντομα βιογραφικά στοιχεία που φωτίζουν την αινιγματική γοητεία της Ανατολής στις ανήσυχες καρδιές, στα τυχοδιωκτικά στοιχεία, στη μποέμ διάθεση που απαιτεί γερά νεύρα και ήρεμη ενεργητικότητα.
Ινδία, Πακιστάν, Αφγανιστάν, Περσία, Ιορδανία είναι ο χώρος περιπλάνησης. Τοπία φυσικής ομορφιάς απροσπέλαστης εν τέλει, λίκνα πολιτισμών στο μάτι των αιώνων, λεηλατημένοι πολιτισμοί σκοτεινών προσδοκιών και κινήτρων. Αναγνώσεις, συναισθήματα, ερωτήσεις εσωτερικής έντασης και κριτικές σκέψεις των πολιτικών παιχνιδιών εκατέρωθεν, δίνουν μια άλλη διάσταση στο ανάλαφρο πέπλο της «ταξιδιωτικής» περιγραφής, όπου ελλοχεύει ο κίνδυνος και ο θάνατος στο ναρκοθετημένο τοπίο των τουριστικών τόπων. Η Κάτια Αντωνοπούλου με τόλμη, αποφασιστικότητα, ένα σαρκαστικό χιούμορ, γράφει ένα βιβλίο που το συνέχει ο συνδυασμός της ανάμνησης και η αφήγηση στο παρόν μιας αέναης περιπέτειας. Ήταν η πρώτη Ελληνίδα που μπήκε με μια ομάδα Μουζαχεντίν το 1988 στο Αφγανιστάν. Στο βιβλίο διαφαίνεται η αγάπη του ταξιδιού, η περιπλάνηση του βλέμματος και της ψυχής, μια κομψή ναρκισσιστική διάθεση ως όπλο γυναικείας κατάκτησης αλλά και ο ανθρώπινος πόνος στους αποχωρισμούς και τις αναχωρήσεις. Η τραγικότητα της ερωτικής απώλειας, όταν οι λέξεις εκτοξεύονται στο σύμπαν του αγαπημένου προσώπου και στην ύλη των άστρων, που εμπεριέχει τώρα πια και την ίδια ως τέφρα, στη θάλασσα της Αστυπάλαιας.
«Μακρινές συναντήσεις»
Κάτια Αντωνοπούλου
Εκδόσεις Καστανιώτη
|