Pierre ManentΔοκίμιο για τη δυναμική της Δύσης
Μετάφραση: Χρήστος Μαρσέλλος
Σελίδες: 560
isbn: 978-960-435-354-5
Τιμή: 22€
Εκδόσεις: ΠΟΛΙΣ
Σκοπός αυτού του βιβλίου είναι να παρουσιάσει μια ερμηνεία της ιστορίας της Δύσης, και πιο συγκεκριμένα μια πολιτική ερμηνεία της διαρκούς επανάστασης, που ήταν το χαρακτηριστικό της γνώρισμα.
Η θέση μου είναι η εξής: η πόλις είναι η βασική πηγή της δυτικής ανάπτυξης. Πριν από την επινόησή της, οι άνθρωποι ζούσαν σύμφωνα με τη σχεδόν αμετάβλητη τάξη των οικογενειών, που επιβιώνει μέχρι σήμερα σε πολλές περιοχές του κόσμου. Με την πόλι, η ανθρωπότητα μπαίνει σ’ έναν καινούργιο δρόμο, εκείνον της πολιτικής, με την έννοια της διαχείρισης των κοινών, και η ιστορία της Δύσης γίνεται ιστορία των τεσσάρων μεγάλων πολιτικών μορφών της: πόλις πρώτα, και, στη συνέχεια, αυτοκρατορία, Εκκλησία, και έθνος.
Η μελέτη αυτή προσπαθεί να παρακολουθήσει την πολιτική, αλλά και διανοητική και θρησκευτική, ιστορία της Δύσης, συνδέοντάς τη συνεχώς με το κατ’ εξοχήν πολιτικό πρόβλημα: Πώς μπορούμε να κυβερνηθούμε; Οπότε αυτή η συστηματική ιστορία των πολιτικών μορφών αποτελεί συγχρόνως μια σπουδή πολιτικής φιλοσοφίας.
Ο Πιερ Μανάν γεννήθηκε το 1949. Απόφοιτος της École normale supérieure, agrégé της φιλοσοφίας, βοηθός του Ραιμόν Αρόν στο Collège de France, είναι σήμερα διευθυντής σπουδών στην Ανωτάτη Σχολή Κοινωνικών Επιστημών (EHESS).
Από τις εκδόσεις ΠΟΛΙΣ έχει κυκλοφορήσει επίσης το βιβλίο του Απλά μαθήματα πολιτικής φιλοσοφίας.
Άλλα έργα του:
❖ Naissances de la politique moderne: Machiavel, Hobbes, Rousseau ❖ Histoire intellectuelle du liberalisme. Dix leçons ❖ Tocqueville et la nature de la démocratie ❖ La Cité de l’ Homme ❖ La Raison des nations ❖ Enquête sur la démocratie ❖ Le Regard politique.
Ο Πιερ Μανάν είναι από τους σπουδαιότερους εκπροσώπους της γαλλικής σχολής του φιλελευθερισμού, σχολής που έχει τις ρίζες της στη σκέψη του Αλεξίς ντε Τοκβίλ και εκφράζεται στην εποχή μας κυρίως με το έργο του Ραιμόν Αρόν. Μελετητής του έργου των Χομπς, Λοκ, Μοντεσκιέ και Ρουσσώ, αυτός ο θιασώτης του «ενεργού πεσιμισμού» υπερασπίζεται τις αξίες του φιλελευθερισμού, τον οποίο θεωρεί ως την πλέον συνετή εκδοχή της νεωτερικότητας, διατηρώντας, όμως, παράλληλα μια κριτική απόσταση από αυτόν.
Ο Μανάν επιχειρεί να ανασύρει τη φιλελεύθερη παράδοση από την αφάνεια στην οποία έπεσε τις δεκαετίες του ’60 και του ’70, εποχή κυριαρχίας του στρουκτουραλισμού και μιας αντιουμανιστικής εκδοχής του μαρξισμού, και εστιάζει τον στοχασμό του στη σχέση ισότητας και ελευθερίας.
Ο Μανάν, ως αρθρογράφος του περιοδικού Commentaire, δημοσιεύει τακτικά αναλύσεις του για ζητήματα όπως ο ολοκληρωτισμός, η πολιτική αντιπροσώπευση, η δημοκρατία και το έθνος. «Με μετριοπάθεια και κριτικό πνεύμα, αποφεύγοντας τον δογματισμό και την αδιαλλαξία, προσπαθεί να υπερασπιστεί τις αξίες εκείνες που προωθούν τη θεμελίωση μιας κοινωνίας βασισμένης στη συνετή χρήση της Ελευθερίας», γράφει ο Rémy Rieffel.